تفاوت 4G و LTE از جمله مسائلی است که هرچند ساده و پیش پا افتاده اما خیلی ها پاسخش را نمی دانند و شرکت های تولیدی و اپراتورهای موبایلی نیز برای آنکه به سردرگمی کاربرانشان اضافه کنند به وفور از آنها استفاده می کنند. برای درک بهتر تفاوت این دو شبکه شاید بد نباشد اندکی به عقب تر برگردیم و اشاره ای به نسل های اولیه شبکه های موبایلی داشته باشیم.

3G چیست؟

وقتی شبکه های نسل سوم در اختیار کاربران قرار گرفتند همانطور که می توان حدس زد جای شبکه های 2G یا نسل دوم را گرفتند؛ 2G در واقع پروتکل شبکه ای بود که ابتدایی ترین پیش نیازها برای اسمارت فون های پیشرفته امروزی را فراهم میکرد. اغلب شبکه های 2G صرفا می توانستند از عهده برقراری تماس های صوتی، ارسال و دریافت پیام های متنی و انتقال حجم های اندکی از دیتا از طریق پروتکل هایی نظیر MMS بر بیایند.

با معرفی استاندارد 3G فرمت های داده ای بزرگ تری در اختیار کاربران قرار داده شد که از آن جمله می توان به صفحات HTML، ویدیو و موسیقی اشاره کرد؛ به بیان دیگر با آغاز به کار این شبکه ها کاربران میتوانستند محتوای دیگری غیر از عکس را هم برای مخاطبانشان ارسال نمایند. با این همه سرعت انتقال داده همچنان بسیار پایین بود و به همین خاطر صفحات وب و داده های مختلف برای انتقال از طریق این ارتباطات کُند بهینه سازی می شدند. البته از استاندارد 2G به بعد ارتباطات موبایلی سریع تر از هر زمان دیگری شدند با این حال باز هم قابل مقایسه با ارتباطات پهن باند خانگی نبودند.

4G چیست؟

واحد رادیویی اتحادیه بین المللی مخابرات یگانه نهاد رسمی وابسته به سازمان ملل متحد است که در مورد تمامی اشکال تکنولوژی های ارتباطی قانون گذاری و تصمیم گیری می کند و مشخصات مربوط به استاندارد 4G را هم همین سازمان در مارس سال ۲۰۰۸ تصویب کرد.

براساس تصمیم این سازمان بیشینه سرعت دانلود با 4G باید ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه برای استفاده در حین حرکت باشد؛ یعنی زمانی که سوار ماشین هستید یا در قطار به سمت مقصدی حرکت می کنید باید بیشینه سرعت دانلود شما با شبکه 4G برابر با مقداری باشد که گفتیم.

اما در مواردی که حرکتی ندارید و در نقطه ای ساکن هستید (یعنی موبیلیتی پایینی دارید) و از موبایل استفاده می کنید این مقدار باید در حدود یک گیگابیت بر ثانیه باشد. حال شاید این سوال در نظرتان پیش بیاید که چرا سرعت ارتباط 4G شما تا این حد با مقدار اعلام شده فاصله دارد.

وقتی این استانداردها معرفی شدند سرعت هایی که به آنها اشاره کردیم در دنیای واقعی عملیاتی نبودند و رسیدن به آنها غیرممکن بود؛ علت هم این است که این سرعت ها در واقع نوعی هدف برای توسعه دهندگان تکنولوژی بودند، نقطه ای در آینده که جهشی قابل توجه را نسبت به تکنولوژی های زمان خود نشان می داد. رفته رفته اما سیستم های پشتیبانی کننده از این شبکه ها به سرعت های اعلام شده رسیدند؛ البته نه صرفا به خاطر استفاده گسترده از روش های جدید ارتباطی در محصولات، بلکه از آن جهت که شبکه های 3G تثبیت شده قبلی به نقطه ای از پیشرفت رسیدند که می شد آنها را در گروه 4G طبقه بندی کرد.

LTE چیست؟

کلمه LTE از سرواژه های عبارت Long Term Evolution یا تکامل دراز مدت گرفته شده و نمی توان آن را مانند 4G و مسیری که برای رسیدن به سرعت های بالای آن طی شد یک تکنولوژی نوین در نظر گرفت. در واقع LTE جدیدترین نسخه 4G است که باید سرعت دانلود حدودی برابر با ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه را برای کاربران فراهم نماید. زمانی که اتحادیه بین المللی مخابرات حداقل سرعت برای ارتباط 4G را اعلام کرد اعداد و ارقام اندکی دست نیافتنی بودند و سرمایه هنگفتی هم که شرکت های تولیدکننده جهت تحقق آن به صنعت تزریق کردند اثرگذاری محسوسی در تحقق آن نداشت. در پاسخ اما این نهاد قانونگذار به این نتیجه رسید که اگر سرعت های ارائه شده در شبکه های جدید بهبودی قابل توجه در مقایسه با نسل سوم داشت از عبارت LTE به جای 4G استفاده شود.

طولی نکشید که شرکت های مخابراتی از عبارت 4G LTE (به معنای تکامل دراز مدت شبکه نسل چهارم) برای اشاره به سرویس های خود استفاده کردند؛ نوعی تکنیک بازاریابی که به آنها اجازه می داد ادعا کنند نسل جدیدی از ارتباط موبایلی را در اختیار کاربرانشان قرار می دهند بدون آنکه نیازی باشد سرعت های اعلام شده توسط اتحادیه بین المللی مخابرات را محقق نمایند. این تکنیک را می توان به ترفند آمریکایی ها تشبیه کرد که صرفا چون به ماه نزدیک شدند و فضاپیمایشان از نسل قبلی بهتر بود ادعا می کردند روی سطح ماه فرود آمده اند. با این حال اما استفاده از این عبارت توسط شرکت ها را نمی توان فریب قلمداد کرد چراکه علیرغم ناپایداری های سرعتی (بسته به موقعیت و نوع شبکه) تشخیص 3G از 4G به سادگی قابل انجام است.

اما پیچیدگی این اصطلاحات زمانی بیشتر می شود که بدانید استاندارد دیگری به نام LTE-A هم وجود دارد. این عبارت از سرواژه های Long Term Evolution Advanced به معنای LTE پیشرفته گرفته شده و کاربران را یک گام دیگر به سرعت های وعده داده شده برای 4G نزدیک تر می کند. این استاندارد همچنین سرعت های سریع تر و پایدارتری را نسبت به  LTE به ارمغان می آورد ضمن آنکه با گجت های پشتیبانی کننده از استاندارد قبلی نیز سازگاری دارد و می تواند با تجمیع کانال ها کار کند؛ بدان معنا که به جای اتصال به قوی ترین سیگنال در مجاورت شما دیتا را همزمان از منابع متعددی دانلود می کند.

سرعت

بنابراین سوال واقعی اینجاست؛ آیا می توان تفاوت میان شبکه های 4G و LTE را تشخیص داد؟ آیا سرعت بارگیری یک صفحه یا دانلود یک اپ در موبایل شما چنانچه از تکنولوژی LTE پشتیبانی کند خیلی متفاوت خواهد بود؟ احتمالا خیر مگر اینکه در شهرها سکونت نداشته باشید. در حالی که تفاوت میان شبکه های کندتر 3G و شبکه های 4G یا LTE قابل توجه است، سرعت آپلود و دانلود بسیاری از شبکه های 4G و 4G واقعی تقریبا یکسان است. اما با ارائه استاندارد LTE-A  و آغاز به کار شبکه های پشتیبانی کننده از آن تفاوت به تدریج احساس شد و حالا LTE-A سریع ترین شبکه های ارتباط وایرلس در دنیا قلمداد می شوند.

منابع مورد نیاز

ایجاد ارتباط 4G نیازمند دو عامل است:

• شبکه ای که از سرعت های تعیین شده برای انتقال داده پشتیبانی کند
• دستگاهی که بتواند به آن شبکه متصل شده و اطلاعات را با سرعت بالا دانلود نماید.

صرفا به این خاطر که موبایلی ارتباط 4G LTE دارد متضمن این است که شما به عنوان کاربر آن گوشی می توانید سرعت های یاد شده را داشته باشید. درست همانطور که صرفا خرید ماشینی با بیشینه سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت نمی تواند به معنای آن باشد که مجوز های لازم برای حرکت با این سرعت را دارید.

در سراسر دنیا نیز پیش از آنکه اپراتورهای موبایلی سرعت LTE را در اختیار کاربرانش قرار دهند، شرکت های سازنده موبایل اقدام به فروش گوشی هایی کردند که قابلیت های لازم برای ارایه این سرعت ها را در خود داشتند و پس از آن نیز این سرویس به صورت محدود در برخی نقاط دنیا ارائه شد.

گام بعدی چیست؟

اپراتورهای موبایلی مطرح دنیا هم اکنون مشغول تست نسل پنجم ارتباط پهن باند موبایلی موسوم به 5G هستند اما هنوز کارهای زیادی باید در این باره انجام بگیرد. علاوه بر این تاکنون استانداردهای مدونی که برسرشان توافق شده باشد هم در این رابطه تدوین نشده و در نتیجه نمی توان انتظار داشت که تا قبل از سال ۲۰۲۰ شاهد ارائه این شبکه ها باشیم هرچند که مدتی قبل یک شرکت قطری اعلام کرد که موفق شده این شبکه را به صورت تجاری در آورد و سامسونگ نیز از آزمایش موفقیت آمیز این شبکه در زمین بیسبال خبر داده بود. با در نظر داشتن روند پیشرفت شبکه های 4G در دنیا می توان اینتطور نتیجه گرفت که چندسالی تا فراگیر شدن این شبکه ها فاصله داریم.